Κάλεσμα

Πού βρίσκεσαι αγαπημένη;
Βρίσκεσαι σ΄αυτόν τον μικρό παράδεισο,
ποτίζοντας τα άνθη
που ρίχνουν το βλέμμα πάνω σου,
όπως τα βρέφη στα στήθη της μητέρας τους;
Βρίσκεσαι στην κάμαρά σου,
όπου ο ναός της αρετής σου τοποθέτησε εκεί την τιμή σου,
και που σ' αυτόν θυσιάζεις την ψυχή
και την καρδιά σου προσφέροντάς τα σε μένα;
Βρίσκεσαι ανάμεσα στα βιβλία,
ζητώντας την ανθρώπινη γνώση
για την υπερχειλήσεις με τη σοφία του παραδείσου;

Σύντροφε της ψυχής μου, πού είσαι;
Προσεύχεσαι στο ναό;
Ή καλείς τη Φύση, το λιμάνι των ονείρων σου;
Είσαι στις καλύβες των φτωχών,
παρηγορώντας τους πονεμένους στην καρδιά
με τη γλυκύτητα της ψυχής σου
και γεμίζοντας τα χέρια τους με τη γεναιοδωρία σου;

Είσαι το απανταχού πνεύμα των θεών.
Είσαι η πιο δυνατή των χρόνων.

Μπορείς να θυμηθείς τη στιγμή που γνωριστήκαμε,
όταν η αύρα της ψυχής σου μας περικύκλωσε
και οι Άγγελοι της Αγάπης μας παρέσυραν,
τραγουδώντας τον ύμνο για το έργο της ψυχής;
Μπορείς να αναπολήσεις τη στιγμή
που καθόμασταν στη σκιά των κλαδιών,
αποφεύγοντας την ανθρωπότητα,
όπως τα κόκκαλα που προστατεύουν από κάθε τραυματισμό
το ιερό μυστικό της καρδιάς μας;
Θυμάσαι τα μονοπάτια και τα δάση
στα οποία περπατήσαμε με τα χέρια ενωμένα
και τα κεφάλια μας να γέρνουν στοργικά το ένα πλάι στο άλλο,
σαν να προσπαθούσαμε να κρύψουμε
εμάς μέσα στους εαυτούς μας;
Θυμάσαι την ώρα που σε αποχαιρέτησα
και το θερμό φιλί σου στα χείλη μου;
Το φιλί αυτό μου δίδαξε πως η ένωση των χειλιών από αγάπη
αποκαλύπτει μυστικά του παραδείσου
που καμιά γλώσσα δε μπορεί να αρθρώσει!
Αυτό το φιλί ήταν η αρχή μιας ανάσας,
σαν την ανάσα των θεών που δημιούργησαν τον κόσμο.

Αυτή η ανάσα μου έδειξε το δρόμο
για τον κόσμο των πνευμάτων,
ανακοινώνοντας το μεγαλείο της ψυχής.
Κι εκεί θα διαιωνίζεται μέχρι να ανταμώσουμε.

Πού βρίσκεσαι αγαπημένη μου;
Μπορείς να ακούσεις το κλάμα μου πέρα από τον ωκεανό;
Στείλε με πανιά το χαμόγελό σου στον άνεμο.
Θα με φτάσει και θα μου δώσει δύναμη.

Πού είσαι αγαπημένη;
Πόσο μεγάλη είναι η αγάπη!
Και πόσο μικρός είμαι εγώ...

(Αφιερωμένο στην Χ.-Αύγουστος 2000)